این شعر را برای تو می گویم در یک غروب تشنه ی تابستان
درنیمه های این ره شوم اغاز در کهنه گور این غم بی پایان
این اخرین ترانه لالاییست در پای گاهواره خواب تو
باشد که بانگ وحشی این فریاد پیچد در اسمان شباب تو
بگذار سایه من سرگردان از سایه تو دور و جدا باشد
روزی بهم رسیم که گر باشد کس بین ما نه غیر خدا باشد
ان داغ ننگ خورده که می خندید بر طعنه های بیهوده من بودم
گفتم که بانگ هستی خود باشم اما دریغ ودرد که زن بودم
روزی رسدکه چشم تو با حسرت لغزد بر این ترانه ی دردالود
جویی مرا درون سخنهایم گویی به خود که مادر من او بود
این شعری است که فروغ فرخزاد برای پسرش کامیار سروده است وبه او تقدیم کرده است
برای خواندن متن کامل این شعر زیبا به دیوان زیبای فروغ نازنین سری بزنید
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 